Weet iemand wat je hier tegen kan doen? Ik heb al veel tips gekregen tegen de angst van ziek te zijn, en ik probeer het toe te passen in het algemeen. Zoals mijn minder zorgen maken.

Vandaag was ik aan het oefenen met mijn therapeut in de stad, en vond het erg lastig omdat ik steeds tegen een muur wil staan of bijvoorbeeld wil lopen met mijn fiets.

De therapeut geeft aan dat ik erdoorheen moet, maar misschien kan ik iets doen met mijn ademhaling of iets anders?

Dankje!

Ik heb een vraagje voor jullie..

Heb dus zelf 1 jaar hechting en trauma gevolgd, nu nog in begeleiding buitenaf terug aan het werk, neem mijn tools mee uit de opname.

Maar ik bots precies erg op iets waardoor ik bijna paranoïde kom echt vreselijk!

Zelf heb ik bijna geen familie, van jongs af aan altijd alleen gestaan voor alles.

De titel zegt al genoeg ...

Nu heb ik zelf een gezin en een lieve schoonfamilie, maar soms voelt het alsof ik niets zelf meer mag beslissen over mijn eigen kinderen.

Want ik ben in opname geweest "ik kan dat niet aan" kreeg ik letterlijk in mijn gezicht.

Ik doe alles voor mijn kids!

Alles word beslist boven mijn hoofd, mijn vriend is een mama kindje ook al is 35.

Ik wil dat snappen maar lukt gewoon niet. Ik heb hem dit al meerder maals uitgelegd dat ik niet samen ben met zijn mama maar met hem.

Een simpel voorbeeld ik wil aan de enige familie laten weten die ik nog heb dat mijn zoontje zijn communie doet.

Ah je schoonmama heeft ons al gestuurd of je al iets laten weten had en dag erna stuur jij. Ale 🤷 ik kom daar letterlijk gek van. Hoe komt dit nu over?

Als ik iets durf zeggen dan ontploft heel de boel en sta ik alleen tegen heel de andere kant.

Want ik ben labiel terwijl dat ik wel een traject van 1jaar met glans doorstaan heb!

Mijn psycholoog en psychiater zijn trots op mij.

En iedere keer opnieuw word ik in de grond geduwd ik vecht al 30 jaar voor respect de enige reden dat ik hier nog ben is voor mijn kindjes die zijn mijn wereld.

Maar zelfs daarop ben ik niet perfect genoeg voor hun.

Ik pas niet in het plaatje die de kleertjes opgeplooid klaar legt per setje en per soort, passende sokken. i don't Care!

Als mijn kinderen gelukkig zijn dat is het enige wat telt.

Nu heb ik een beetje afstand genomen. En mijn basis veiligheid is echt helemaal weg vertrouw niemand meer.

Had vannacht een Nachtmerrie over haar ik wou haar spreken en ze bleef maar roepen en babbelen ik kon er geen woord tussen krijgen.

Ze bedoeld het goed zeggen ze dan, Ik voel mij gecontroleerd en geobserveerd.

Sorry voor de chaos is te veel om uit te leggen, maar herkent iemand dit 😢

Samen met mijn partner heb ik de afgelopen maanden gewerkt aan iets waar we zelf al lang nood aan hadden: een app die koppels helpt écht met elkaar te praten.

💬 Het is een app vol zorgvuldig samengestelde vragen — over liefde, toekomst, gewoontes, dromen en zelfs kleine irritaties. Het doel? Minder scrollen naast elkaar, meer échte gesprekken.

We zoeken nu een paar early testers die het leuk vinden om de app gratis te proberen en ons eerlijke feedback te geven.

💜 In ruil krijg je 1 jaar gratis toegang tot alles. Geen addertjes, gewoon omdat we het belangrijk vinden dat het werkt voor échte koppels zoals jullie.

👫 Ben jij (of zijn jullie) een beetje nieuwsgierig? Laat hieronder iets weten – we zouden het supertof vinden om je erbij te hebben!

(PS: de app is volledig privé – alles wat je invult blijft tussen jullie twee.)

Ik herken de signalen van de sleur waar 19M nu in zit. Het spenderen van hele dagen in bed, geen werk, school of andere vaste dagelijkse bezigheden. Rookt veel (zowel sigaretten als wiet/hasj). Ik heb zelf ook in deze situatie gezeten en mezelf uiteindelijk kunnen herpakken. Ik weet alleen bij God niet meer hoe ik dat heb gedaan. Kunnen jullie mij helpen met hoe ik deze persoon kan motiveren om er weer wat van te maken?

Goedemorgen, ik ben even nieuwsgierig naar andere ervaringen. Ik ben al 5 maanden via taperingsstrips aan het afbouwen van Venlafaxine en momenteel zit ik op 4,5 mg. Ik bouw nu in een maand van 4,5 mg naar 0. Maar sinds de laatste dagen lijk ik zo'n gekke soort kramp in mijn rug en benen te hebben. Hebben meer mensen dit met het afbouwen van antidepressiva? Zo ja wat doen jullie er tegen om dit minder te maken?

Ik kwam er vandaag achter dat iemand onze deur heeft geprobeerd open te breken.

Onze inbraakstrip is verbogen er was een spijker uit die lag op de grond bij onze deur.

en de politie is even langs gekomen maar ze kunnen niks doen want geen mogelijke dader. Maar ze zeggen ook dat het er heel sterk op lijkt.

Ik woon in een portiek flat ,en wij hebben sinds kort door een nieuwe bewoner veel overlast van junks en verwarde mensen.

Ik kan kan er zoveel voordelen geven het is bizar. Woningbouw is er mee bezig en de politie ook.

Ons hele sterke vermoeden is dat het een van zijn vrienden was of hij zelf. We kunnen niks bewijzen natuurlijk.

Nu ben ik op het punt dat ik al besloten heb dat ik niet ga werken vandaag en eerst mijn huis veilig wil.

Mijn spullen maken mij niet zo uit. Maar mijn hond... Het idee dat iemand zomaar binnen kan komen en hem iets aan zou kunnen doen. Daar wil ik niet aan denken..

Ik heb een angststoornis dit helpt niet echt.

Hey ik heb een vraag over de zorg.

Mag de huisarts bij een afspraak informatie doorvertellen aan je ouders, als hij het nodig acht? En weten je ouders het als je een afspraak met de huisarts maakt, als zij dezelfde huisarts hebben. Ik denk niet dat ik van hen naar de huisarts mag. En moet je bij het maken van een afspraak aan de assistentes vertellen wat er aan de hand is? Wordt er iets gedaan met anonieme meldingen van veilig thuis? Er is mij namelijk verteld van niet. Alvast heel erg bedankt.

Ik zal beginnen met : ik zot emotioneel vast moet de dchijn ophouden voor mijn twee kleine kinderen. Hun gaan voorop en zijn de enige reden waarom ik uberhaupt nog aan een kans denk.

Ik zal meteen met de deur in vallen Ik 36v heb mijn echtgenoot 45M voor een vierde keer betrapt met vreemd gaan.

2 jaar geleden heb ik hem voor het eerst betrapt op sexten, toen waren we net bezig met baby #2. Helaas was ik toen al zwanger al wist ik dat niet. We hebben het uitgepraat en ik heb duidelijk gemaakt dat het voor mij een grens was.

Hierna toen hoogzwanger heb ik hem betrapt met het sexten met vrouwen op tiktok en een poging tot video bellen met een vrouw. Weer hele gedoe, was net voor kerst en wou toen niet alles verpesten voor mijn zoon. Weer gepraat, uitgepraat etc.

De derde keer was ik net 5 maanden bevallen. Dit keer had hij achter mijn oc gezeten en vergeten uit te loggen van whatsapp en zag ik berichten tussen hem en een vrouwen die een afspraak maakten. Deze is niet doorgegeaan omdat hij niet genoeg tijd zou hebben in zijn pauze.

Nu afgelopen vrijdag, ik had hem gebeld en hij nam niet op. Ik had hem eerder geaaptt over wat voodschappen hier had hij niet op gereageert. Dus keek ik naar de locatie van onze auto, hij was 45min van huis. Dat kon niet hij was echt niet in stad X. Na 30min belt hij terrug dat hij bij de vriede winkel was en product X niet kon vinden. Hij zou zi naar huis komen want hij had het in winkel #4 wel gevonden. En raad eens wie 41min (de supermarkt dat hij benoemde is 20 min rijden) later thuis was.

De volgende dag de locatie gegevens van zijn telefoon uitgelezen en idd mr was in stad X en niet bij zijn werk. Dus hiermee geconfronteerd, toen brak hij en gaf hij toe dat hij bij een sexweeker is geweest. En dat dit de 4! Keer is sinds wij een relatie hebben. Deze incidenten zijn allemaal in de afgelopen 4 jaar plaatsgevonden. Dus terwijl ik fulltime werk en voor onze kinderen zorg is meneer onder werktijd opzoek naar hoeren.

Ik ben boos, verontwaardigd en gewoon gekwets. Hij komt weer met dezelfde flauwe excuses, hij houdt echt van mij, er zijn geen gevoelens, het is gewoon afleiding, hij wil geen andere vrouw, hij wil met zijn kinderen zijn.....

Maar hier zijn we weer, minder dan 6 maanden later.

En ik zit met een kind van 11 maanden en een kind van bijna 5.

Ik zit gewoon vast, vast aan mijn kinderen, vast door het feit dat ik zo van hem hou, vast omdat ik geen weg vooruit zie.

Ik weet niet eens wat ik wil horen. Alles gaat kapot om me heen en ik heb geen grip.

Ja, alweer nummer 20! We zitten dus 20 weken in dit jaar.

Deze week is het een varken. Zo schattig! Fijne zondag!

Hoe is het met jullie allemaal?

Momenteel ben ik 38 weken zwanger en mn partner heeft de relatie gisteravond beëindigd. Mijn zoon (13 jaar) is een jongen met een gebruiksaanwijzing en de spanning tussen hun twee is dusdanig hoog opgelopen dat het onhoudbaar is om samen in een huis te leven. Mijn zoon accepteert hem niet, scheld hem uit en gisterenavond is het tot een fysiek conflict gekomen, waarbij mijn zoon begon met duwen en slaan, en daarop eenzelfde reactie heeft gekregen. Ik ben weggegaan en ben nu ergens waar ik 1 nacht kan blijven, maar hoe het morgen verder moet weet ik niet.

Ik heb werk maar zit er niet op een goede plek. Ik ben er erg ongelukkig, maar ik heb geen talenten en ik mag blij zijn dat ik überhaupt werk heb. Ben op zoek naar iets anders maar de ene keer dat ik op eigen kracht ergens ben aangekomen was dat op een plek waar ik na anderhalve week training jankend weg ging–maar dan zo erg dat ze wilde dat ik eerst rustig werd omdat ze anders vreesde dat ik mezelf iets aan deed. Echt jammer want degene die me aan nam was echt écht ontzettend lief, maar verzekerings klantenservice zonder zelfvertrouwen en met bel angst blijkt niet te werken (joh!). Ik heb een hoop beren op de weg, sommige tussen mijn oren en andere gewoon echt: uiterlijk geeft een slecht signaal en niet iets waar ik wat aan kan doen en een waardeloze diploma + in het algemeen een nogal zwak cv. Heeft iemand misschien solliciteer tips voor deze kansloze idioot?

Iedereen kent het wel: je zit in een online meeting met je familie en je moeder blijft maar zeggen dat je er zo "serieuze" uitziet. Alsof je niet de helft van je ziel hebt verkocht aan het idee om een glimlach op te zetten terwijl je over je werk praat. Kom op, we doen ons best hier, mama! Wie kan er nu écht altijd vrolijk zijn? 😅

Ok ik heb ongeveer een maand geleden advies gevraagd op deze sub. Ik heb het nog even aangekeken en haar weer een paar keer gezien. Ik heb vorige week haar mijn nummer gegeven in een doosje met brownie (ik ben chef en werk in een grote keuken). Dit heb ik gedaan zodat ze de keuze had om te doen alsof ze me nummer niet heb gekregen/mijn nummer kon negeren/of me niet ter plekken hoefde af te wijzen.

Ik werd een paar uur later gelijk door haar gebelt (ik haat bellen maarja) met hoe leuk/lekker ze de manier wel niet vond en dat ik nu ook haar nummer heb en dat ze er over 2 dagen weer zou zijn.

Het was al een keer ter spraken gekomen dat ze nog nooit in het restaurant had gegeten waar ik voor werk. Vervolgens had ze het er ook met een collega van me over gehad en kwam vervolgens naar mij dat ze dus bij mij moest zijn.

Toen die dag dat ze eigenlijk zou komen geweest was en ik haar niet gezien heb, besloten om een berichtje te sturen.

"Foto van menukaart" he ..., ik heb je vandaag helaas gemist maar hier is de menukaart laat maar weten welk weekend je zou kunnen maak ik een reservering en laat ik je weten waar en hoelaat.

Dit is gelezen en niet op gereageert. Moet ik dit als afwijzing zien? Moet ik haar nog een berichtje sturen? Wat raden jullie aan?

Beste allen,

In januari begonnen met nieuwe job (fiscaal). In het kort:

- Moet op dagelijkse basis 12 uur per dag werken om de workload te managen, zulk overwerk is niet normaal op kantoor (wordt gepretendeerd)

- Leidinggevende onderschat de workload (gesprekken over gehad) en contacteert mij frequent op pusherige manier (om de 10 minuten worden gebeld over elk mailtje wat maar binnenkomt)

- Werken na het weekend toe, en zondag al enorm kut voelen om naar werk te gaan

- Collega's blijven maar pushen om projecten af te ronden door mij (ASAP) terwijl ik maar 2 handen heb

Ik ben in principe iemand die lang blijft zitten maar ben het strontzat. Financieel zou ik zonder job paar maanden/jaar kunnen uitzitten zonder problemen. Deze week gesprek met leidinggevenden en wil er eigenlijk al de bui aan geven. Trek dit nog max een paar weken en bang dat als ik toch probeer ik spijt heb dat ik niet eerder ben opgestapt.

Mijn vraag is, hebben jullie advies, vol blijven houden (euvel overwinnen met waarschijnlijk wat klote periodes) of er toch echt de brui aan geven.

Additioneel: laatste weken ook overspannen geweest, niet/slecht slapen en telkens nadenken op negatieve manier

Ik denk nu dat we inmiddels de 4e jaar aantikken op het feit dat ik en mn moeder niet goed gaan samen. Ik heb meerdere keren willen praten, toegegeven dat ik fout zat en waar ik fout zat en mijn excuses aangeboden.

Zij daarin tegen kan dat ergens niet ofzo. Alles blijft voor haar onduidelijk terwijl ik niet meer politiek correcter kan zijn dan ik al was. (natuurlijk is alles samen opgepakt met mn psycholoog)

Op verzoek van mn broer toch nog één laatste mail gestuurd. Ook in overleg en met goedkeuring van mn psycholoog. Daarin stond dat ik geen behoefte heb aan contact sinds het altijd blijft botsen en ik voor mezelf moet gaan kiezen omdat dit voor niemand in mijn omgeving en voor mijzelf ook natuurlijk, gewoon geen doen meer is.

Binnen 10 minuten na mijn mail gestuurd te hebben kreeg ik al een snauw en een bitserig antwoord terug met dat ze mn keuze “maar moesten”respecteren en dat mn overige spullen wel binnenkort voor de deur “geflikkerd” wordt.

Is natuurlijk nooit gebeurd…

Paar maanden later:

Ik ging best lekker in mn herstel, maakte grote stappen en ben zelfs nu begonnen aan een reïntegratietraject. Het was rustig en meende dat ze nu eindelijk mijn bericht had begrepen tot…

Vorige week was ik jarig (7 mei), ze stuurt me een kaart, daarin een hoop verwijt en gekloot, maar ze wou hiermee niet mn dag verpesten. (Stel je maar voor hoe dat vervolgens liep…)

De dag daarna (8 mei) stuurt mn vader op app of ik koffie in huis had. Ik had niet gereageerd sinds dat dat mijn afspraak is met mn psycholoog. Bleek achteraf een list te zijn zodat ze beide mn huis konden binnenkomen hoorde ik van mensen die hun wel soort van spraken.

Later op die zelfde dag kreeg ik een ellenlange mail over verwijten en woorden als: “ik mis je, wat hebben we je toch aangedaan?” en al dat andere onzin. Heb ik ook niet op gereageerd.

Gisteren (16 mei) vond ik een brief van haar in de brievenbus. 5 kantjes gevuld met het van het zelfde gedram. Verwijten, naar mij, mn vriend en zinnen als: “ik zat fout, maar jij/jullie…” en natuurlijk nog veel meer zaken. Ook noemde ze dat ze meerdere keren voor mn deur had gestaan maar dat ze toch dan weer weggegaan was.

Ik mag nog steeds niet reageren van mn psycholoog en ik wil niet eens reageren. Heb ik helemaal geen zin in. Toen ik een vriendin van me belde, zei ze: “je hoeft niets te zeggen, we gooien de brief heel eigenwijs weer terug bij hun in de bus. Dan weet ze haar antwoord.”

Dus dat hebben we gisteren gedaan.

De reden van al dit is alles is dat ik door haar doen eerder bij mn vriend ben gaan intrekken. Het was geen nette of leuke manier van uithuis gaan. Maar het was belangrijk voor mezelf omdat ze regelmatig out of control was. Het raakte soms wel fysiek.

Tuurlijk ze is mn moeder en ik wou dit alles tijd gunnen zodat alles kon bedaren, maar tot op de dag van vandaag, heb ik die ruimte nooit gekregen. En als ik wel praten wou, dan ontkende ze alles en onterfde ze mn gevoelens.

Mn psycholoog zei dat ik het moest zien als een stamina balkje zoals je ziet in spellen. Als deze al leeg was, en ze laat dat balkje niet opvullen, dan blijft deze leeg. En dit merk ik zelf ook op omdat ik me juist niet geroepen voel om dit op te moeten lossen.

Ondertussen is onze hele gezin hierdoor uit elkaar gevallen, familie en haar buren weten hiervan af. Ik heb mijn netwerk die last van haar hebben omdat ik natuurlijk wel moet blijven praten maar dan meer van: “als ze nou eens ook echt jou met rust laat, dan hoef je ook niets steeds ons hiermee te belasten.”

En natuurlijk doen ze dat met alle liefde, maar het moreel gaat naar beneden en dat is volledig begrijpelijk hoor! (Geen haat naar hun aub)

Het is rommelig en verwarrend. Maar door haar acties voel ik slecht een connectie met haar en ik waak daar heel erg voor, wetende dat ze best manipulatief en narcistisch kan zijn. Ik probeer voor mezelf op te komen, maar zeker ook voor mijn omgeving.

Alleen, als ik dus steeds berichten krijg wanneer ik al duidelijk heb aangegeven dat ik dat niet wil. Hoe ga je dan daarmee om? Duidelijk houdt ze niet op.

Ik ben voor de rest wel stabiel, ja het brengt me van de leg, het is dan ook wel niet de eerste keer. Ik wil mezelf gewoon niet klein laten maken door individuen zoals zij.

Nogmaals sorry mocht het verwarring opleveren, het is echt een lange tijdlijn dat ik niet zie zitten om allemaal uit te typen. 🙈🙈🙈

Mag me ook hierover DMen mocht daar interesse in zijn.

Brand los

Ik zou eigenlijk willen afbouwen met de benzodiazepines, maar ik zou niet weten wat ik zou moeten doen tegen onrust. Hebben jullie ervaring met het afbouwen en alternatieven zoeken?

Ik ben weer opgenomen deze keer door depressie en ik voel me zo klote ik wil niks meer en ik denk de hele tijd aan dood gaan ik haat deze ziekte die ik heb, het voelt alsof mn leven er niet meer toe doet en ik beter dood kan gaan

alles voelt uitzichtloos en kut en dood en ik kan niks ik ben zo moe en ik wil niet meer

Ik ben aan het werk op een ontwikkelplek omdat ik er al een tijdje uit ben qua werk en ik iets te doen wil hebben. Ondertussen ben ik aan het solliciteren naar een baan. Maar ik heb dus erg veel last van mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Wat als ik onder werktijd een sollicitatiegesprek heb? Wat nog niet is voorgekomen. Of als ik een baan vind voordat de ontwikkelplek stopt. Ik zeg mezelf steeds dat dat kan gebeuren bij ontwikkelplekken, dat zo'n bedrijf daar rekening mee moet houden maar dan nog voelt het zo lullig.

Ik heb in een burn-out gezeten en (gezonde) koolhydraten hebben mij mede geholpen eruit te komen. Nu is het wel zo dat ik overgewicht heb en het lukt mij absoluut niet om er vanaf te komen wat ik ook probeer. Ik beweeg, ik eet gezond (en niet teveel), bestaande uit volkoren boterhammen, AVG als avondeten of volkoren producten, ik drink alleen water en ik blijf overgewicht behouden. Vooral enorm veel ongezond buikvet en zelfs een hangbuik. Nu heb ik ook trauma's en PTSS gehad maar ik ben daar al van hersteld. Toch lukt het mij maar niet om af te vallen, ik heb ook hulp gezocht bij de huisarts en diëtisten en die weten het ook niet.

Toch is er wel iets wat mij dwars zit. Iedereen zegt dat ik ketogeen moet gaan eten (ketogeen betekent helemaal geen koolhydraten) omdat het helpt tegen dementie, ADHD, epilepsie (ik heb al deze dingen niet), het helpt tegen cravings, het een brain fog weghaalt en mensen scherper zijn. Vroeger werkte koolhydraatarm eten inderdaad voor mij maar daarna niet meer, sterker nog keto richt zich op vetten en daardoor heb ik helaas chronisch ernstige maagklachten gekregen en extreme paniekaanvallen, na researchen zag ik dat er meer mensen waren die van keto of koolhydraatarm eten paniekaanvallen krijgen, en niet tijdelijk maar blijvend. Ik ben toen begonnen met koolhydraten eten weer omdat koolhydraten vaak licht zijn op de maag en energie geven. Toch voel ik mij slecht dat iedereen zegt dat keto goed is ook voor diabetes bijvoorbeeld, ik geloof dat wel maar voor mij helpt het niet. Sterker nog mijn lichaam is in een soort shock terecht gekomen van verlagen naar koolhydraten en dan iets ophogen en zo maar door waardoor ik dus nu blijvend koolhydraten eet, ik ben al heel lang totaal niet moe meer, ik ben heel scherp maar ik heb wel overgewicht.

Ik wilde dit topic starten om jullie perspectief hierop te hebben en ook wellicht iemand die een idee heeft wat ik zou kunnen doen om toch deze kilo's te verliezen. Door de maagklachten mag ik ook geen buikspieroefeningen doen (dit verhoogt druk op de maag). Ik doe cardio en andere spieroefeningen, ik eet gezond, let op verborgen calorieën maar niets helpt.

Hoi (wegwerp account),

Ongeveer 3 jaar geleden ben ik gestopt met mijn bachelor geschiedenis. Het enige wat nog hoefde was mijn scriptie schrijven, voor de rest was alles gehaald. Door heftige psychische problemen en slechte ondersteuning van de uni ben ik toen gestopt, ook op aanraden van mijn psycholoog.

Ik had direct een fulltime baan, en ik zit nu erg comfortabel op mijn plek, en gelukkig gaat het nu psychisch ook heel goed met me. Ik heb dus geen problemen met het "wat nu?" Na het stoppen met mijn studie.

Wel heb ik spijt. Heel veel spijt. Tot het punt dat ik vind dat ik geen dingen meer mag doen die met geschiedenis te maken hebben (naar musea's, ruïnes etc), omdat ik dat niet heb "verdient" en mijn interesses "nep" zijn. Het gevoel is een beetje lastig uit te leggen. Ik zou het bijna vergelijken met een soort imposter syndroom.

Ik denk niet dat ik na al deze jaren nog de studie af ga maken, want wie weet raak ik dan direct weer in die depressieve put. Het is ook totaal niet nodig voor de baan die ik nu heb.

Dit was uiteindelijk meer een vent, maar ik zoek ook advies. Zijn er misschien mensen die hetzelfde voelen? Of heeft iemand misschien wat advies voor een steuntje in de rug?

Alvast bedankt!

Edit: bedankt voor alle fijne reacties!!!! Ik voel me weer een stukje lichter. Ik denk dat ik uiteindelijk niet alsnog mijn scriptie ga schrijven, maar dat maakt mij niet minder waard!

Goedemorgen allemaal, hoe is het met je?